Esibizionista

Wszystko zaczyna się od blasku tego samego, niebezpiecznie czarującego, od którego lepiej od razu odwrócić wzrok. Ale kto odwraca? Serce, jak zawsze, wyprzedza rozum i oto spektakl się rozpoczął: główny bohater z uśmiechem wartym miliona, z prawdą wartą grosza i bez cienia wstydu. On wie, jak pojawiać się efektownie i odchodzić tak, jakby to też był numer w jego show. A potem zostają tylko myśli pod prysznicem i ironiczne "no zdarza się". Dziewczynka z porządnego domu udaje, że nie boli, choć puls mówi coś innego. Zresztą, wpadanie w klisze nie jest w jej stylu. Lepiej już samotność z poczuciem własnej godności, niż miłość do egzotycznego eksponatu z pragnieniem oklasków. Melodia śmieje się, mruga i mimo to boli. Bo zdarza się to i najlepszym, i ostrożnym. A potem zostaje tylko powtarzane zdanie: "succede" - zdarza się.