La botella

Czasami życie przypomina stary film akcji, w którym główny bohater przeżywa pomimo wszystkiego – z podartymi butami sportowymi, ale ze złotym sercem i jakimś upartym blaskiem w oczach. Wczoraj - brud, zdrada i telefony z więzienia. Dziś – błyski, szampan i to słynne zdanie „la vida me sonríe”, wypowiedziane nie z udawaną radością, ale z zmęczoną wdzięcznością. Tu nie chodzi o szpan, tylko o oddech. O tym momencie, kiedy po raz pierwszy od dawna chce się po prostu podnieść kieliszek i nie myśleć, kto przyszedł, a kto się wycofał. Kiedy zdajesz sobie sprawę, że to wszystko – ból, zazdrość i samotność – to tylko tło dla twojej własnej melodii. I niech wokół wciąż szumi stara dzielnica, gwiazdy i tak świecą jaśniej, jeśli w końcu przestałeś chować głowę w dół.