Rare

Miasto syczy przewodami i nerwami. Tu się nie śpi – w świetle reflektorów liczy się ruchy, długi i tych, którzy zostali „na minusie”. Każdy żyje w pośpiechu, jakby można było dogonić czas, jeśli tylko trochę mocniej naciśnie się pedał gazu. Powietrze pachnie ryzykiem i plastikiem nowych banknotów, a serce pracuje jak bateria na wyczerpaniu – rozładuje się, ale nie przestanie. Przez ten szum słychać chrypę przetrwania – pewną, zmęczoną, ale żywą. Nie ma w nim romantyzmu ulic, tylko naga prawda: podczas gdy inni marzą, ktoś po prostu trzyma rytm, żeby nie wypaść z gry.