Paraíso

Słońce chyli się ku zachodowi, a cały świat jakby przestaje czegoś wymagać. Żadnych telefonów, żadnych terminów, żadnych czatów z wiecznym „a ty gdzie?”. Tylko obietnica cichego raju – nie tego z chmurami i harfami, ale ziemskiego, gdzie można po prostu oddychać w rytm czyichś ramion. Tam nie potrzeba słów, paszportów ani geolokalizacji. Wystarczy spojrzenie, żeby zrozumieć: wszystko już się znalazło. Muzyka brzmi jak ucieczka od rzeczywistości – krótka, ale nieskończenie pożądana. Lekki flirt z utopią, gdzie nie ma obcych oczu i zasad, tylko dwoje, którzy postanowili wymazać resztę świata choćby na trzy minuty i trzydzieści sekund.