To the Bone

Trochę wina, lekko migoczące światło i powietrze, w którym można dosłownie usłyszeć, jak ktoś myśli o tobie zbyt głośno. Słowa nie mają tu prawie żadnego znaczenia – wszystko zależy od intonacji, oddechu, pauz, jakby między nimi kryła się cała powieść. Ta sama, w której miłość nie mieści się w ramach, gdzie ręce mówią bardziej przekonująco niż jakiekolwiek wyznania.

Jest w tym coś niebezpiecznie ciepłego – jak chodzenie boso po nocnym asfalcie po deszczu. Kiedy serce udaje, że nadal zachowuje dystans, ale ciało już dawno podjęło decyzję. Muzyka płynie, ciągnie za sobą i pozostaje tylko jedno pragnienie – nie analizować, nie ratować się, nie uciekać. Po prostu pozwolić sobie upaść – pięknie, powoli, z uczuciem.