カメレオン

Świat w tym dźwięku jakby oddychał przez szkło – wszystko widać, ale nie można dotknąć. Echa starego dworca, lekko zardzewiały wiatr między słowami, a gdzieś tam - człowiek, który kiedyś był znany do ostatniego cienia spojrzenia. Teraz jakby mienił się nowymi barwami, obcymi, ale do bólu pięknymi. Trasa pachnie deszczem, który zaczyna się bez ostrzeżenia: najpierw lekkie zmarszczki na wspomnieniach, potem nawałnica, zmywająca stare odcienie uczuć. Ale w miejscu wymazanego nagle pojawia się coś nowego – nie lepszego, nie gorszego, po prostu innego. I w tej zmienności jest ciche pocieszenie: nawet najbardziej niespełnione rzeczy nadal żyją na płótnie, jeśli wystarczy odwagi, by znów wziąć do ręki pędzel.