Dali

Ciężkie powietrze, nasycone dymem i prawdą, której nie ukrywa się pod połyskiem. Tutaj ból nie narzeka – rozmawia, rymuje się, szuka wyjścia poprzez rytm i bas. Wszystko wokół jest szare, ale lśni, ponieważ nawet w mroku ktoś nadal„świeci”, jakby nie dla pokazu, ale na przekór wszystkiemu.

Każdy wers to pociągnięcie pędzlem na płótnie, nierówne jak życie, ale żywe. Gdzieś pomiędzy haszyszem a niebem migocze marzenie nastolatka, uparte, jakby nie zrozumiało, że dorosło. Świat wokół jest surowy, z wypaczoną moralnością i zimnymi echem ojcowskich spojrzeń, ale pod skórą wciąż bije coś ludzkiego. I jeśli ta piosenka jest spowiedzią, to pachnie żelazem, potem i nadzieją, że nawet nienawiść może stać się paliwem dla światła.