PLATYNOWE

Niespokojne noce pachną przegrzanym betonem i kawą z plastikowego kubka. Świat wydaje się kręcić, ale dźwięk zgrzytu szkła nie pozwala zapomnieć, ile odłamków pozostało pod stopami. Wszystko błyszczy, ale nie od złota – od odbić lamp w rozbitej podłodze. Nie chodzi tu o luksus, ale o przetrwanie w rytmie 120 uderzeń na minutę, kiedy jedyną„platyną” są nerwy napięte do granic możliwości.

Każdy wers jest jak czek, którego nikt nie zrealizuje, ale szkoda go podrzeć. Pomiędzy studiem a brakiem snu rodzi się coś prawdziwego: trochę brudnego, trochę zuchwałego, ale za to żywego. Nikt tu nie szuka odpowiedzi, po prostu trzymają rytm, podczas gdy świat za ścianą udaje, że wszystko jest pod kontrolą.