KALAMBURY

Muzyka tutaj pachnie betonem i marzeniami, które nie mieszczą się w klatce schodowej. Jakby chłopak w bluzie z kapturem stał na granicy dzielnicy i renesansu – pisze rymy jak freski, a sam jest to Picassem, to Leonardem. Zamiast sztalugi ma mikrofon, zamiast farb – bity i kredyty. Wokół wszystko jest szare, ale on uparcie dodaje kolor – raz krzyk, raz wdech, raz nowy wers.

Tutaj ambicje grzmią głośniej niż autotune:„daj mi czas, jeszcze się uczę”. I nie jest to przechwałka, ale szczerość. Wydaje się, że mówi o muzyce, ale tak naprawdę mówi o życiu – o tym, jak wydostać się ze studia nagraniowego do własnego nieba. Podczas gdy inni budują mury, on je burzy rytmem, krok po kroku, nie zgadując cudzych uczuć, po prostu rysując swoje.