us. (feat. Taylor Swift)

Pachnie wyblakłymi listami i dymem z papierosa, którego nikt nie dopalił. Wszystko w tym powietrzu jest jak ze starego filmu – miękkie, nieco zakurzone, z dialogami, które dawno się skończyły, ale z jakiegoś powodu wciąż brzmią w głowie. Miłość tutaj nie jest uczuciem, ale znaleziskiem archeologicznym: kiedy grzebiesz we wspomnieniach i znajdujesz kawałek nas, pozornie cały, ale już bez tchu.

Świat pęka od niewypowiedzianych słów, od„pamiętasz?” i„a gdyby wtedy…”, ale mimo wszystko trzyma się – dzięki inercji, muzyce, przyzwyczajeniu do obcego głosu. Wydaje się, że oboje wiedzą, że finał już się wydarzył, tylko dźwięk jeszcze nie dogonił obrazu. I w tej chwili między„było” a„już nie ma” jest dziwne piękno – ciche jak deszcz, kiedy chcesz otworzyć okno, ale wiesz, że zmokniesz.