GOAT

Dźwięki niczym nocny puls miasta: skóra, metal i benzyna pod stopami. Rytm bije niczym kroki na mokrym asfalcie – zgrzyt łańcuchów, kliknięcie pistoletu, a do głowy przychodzi myśl, że cały świat jest dziś jedną wielką witryną drogich zegarków i pustych spojrzeń. Przechwalanie się nie jest tu tylko stylem, ale pozycją roboczą – błyszczą łańcuchy, układane są stosy banknotów, a wszystko to świeci jak choinka bożonarodzeniowa na tle smug potu i dymu.

Druga myśl dotyczy kodeksu: praca albo nic, pieniądze zamiast słów, szacunek zdobyty w bójkach i nocnych wyścigach. W tej bezczelności jest jakieś domowe ciepło – pouczenia zamiast pieszczot, lekcje dla syna zamiast bajek, zwyczajowa surowość jako forma troski. Ironią jest to, że pod lawiną gróźb kryje się prosta formuła przetrwania: trzymać się swojego, nie poddawać się i płacić rachunki świata, w którym zasady są zapisane na ślepych ulicach.