Terrain

Gdzieś pomiędzy marzeniem o stadionie a wejściem pachnącym trawą narodziła się pewność – nie wszyscy bohaterowie noszą buty piłkarskie. Ktoś po prostu łapie rytm ulicy i miesza„Coca-Colę” z rzeczywistością, żeby nie myśleć o tym, jak było wcześniej. Pieniądze, marki, krótkie noce i długa pamięć – cały koktajl młodości przy dudnieniu basu. Nie ma tu miejsca na filozofię: każdy wers to jak nowa umowa z samym sobą. Błędy? Były. Ale teraz nie świeci sumienie, a łańcuch na szyi i wydaje się, że to odpowiada obu stronom – życiu i temu, kto je pokonał.