夜に駆ける

Jakby wieczór sam zapomniał, gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczynają wspomnienia. Powietrze jest gęste, jak przed deszczem, słowa są ciche, jakby bały się zakłócić coś delikatnego. Wszystko w tej piosence rozpływa się: światło, dźwięk, oddech – pozostaje tylko uczucie, że ktoś był blisko, a teraz pozostał tylko ciepły cień jego śmiechu.

Muzyka płynie jak woda po szybie, a w każdym akordzie jest trochę pożegnania, trochę nadziei, trochę„niech tak będzie”. Ten smutek, który nie rani, a uspokaja. Bo pewnie nie wszystkie historie muszą się kończyć – niektóre po prostu cicho topnieją, jak zachód słońca za oknem.