劇上

Jak scena wielkiego teatru, gdzie kurtyny szeleszczą nie aksamitem, ale nocnym wiatrem. Każdy tutaj odgrywa swoją rolę – nawet ten, kto nie pamięta, jak znalazł się na tej scenie. W ciemności światło reflektorów wydaje się zimne, ale to właśnie ono rysuje sylwetki, sprawia, że serce bije głośniej niż oklaski.

W tym brzmieniu nie ma gotowych odpowiedzi, tylko odwaga, by pozostać na scenie, gdy scenariusz się załamuje, a słowa zamieniają się w krzyk. Ciemne miasto, pusta sala, niewidzialne gwiazdy – i nagle rytm, który zamienia kroki w taniec. Muzyka jak obietnica: dopóki trwa spektakl, dopóki brzmi rytm, nawet najtrudniejsze rzeczy można zagrać pięknie – i w ten sposób ocalić siebie.