Adriano

W klubie pachnie lakierem do ust i benzyną: tam, gdzie w story'ach rozgrywają się sceny, w żywym świetle zawierane są transakcje i rozgrywają się małe dramaty. W słowach – portret dziewczyny o wyrzeźbionym ciele, z przyjaciółmi pod ręką i jedną nogą w show, a drugą w kolejce przy wejściu: wszystko na widoku, wszystko pod kontrolą, a jednocześnie – trochę puste. Głos jakby przegląda jej profil, zaznaczając kilometry przebiegu i drobne sztuczki, które sprawiają, że jest nieosiągalna, a jednocześnie tak łatwo ją zranić.

Pod bitem słychać znajomy rytm wzrostu: mercedes-viano, piętnaście w salonie,„wrócić na czek” i gambit imion takich jak Adriano - to nie są tylko repliki, to karta przetrwania. Przechwałki sąsiadują ze zmęczeniem, a pozorna elegancja – z pragmatyczną transakcją: miłość od razu odkładana na później, nie ma planów ślubu, ale jest rachunek i silnik, który nie zawiedzie. Cała ta błyszcząca krzątanina przypomina wieczorną maskę – pięknie świeci, ogrzewa na sekundę, a potem znów chce się zgasić światło i zrozumieć, co naprawdę pozostało.