Veneno

Smutna ścieżka dźwiękowa sukcesu, która z jakiegoś powodu nie pachnie świętem, a zmęczeniem i brakiem powietrza. Na zewnątrz – trasy koncertowe, kilometry, lajki, prestiż; w środku – niekończące się rachunki, puste łóżko i nawyk asymilowania bólu w zwolnionym tempie. Jakby serce żyło na dwóch prędkościach: scena – w trybie turbo, uczucia – w trybie zatrzymanego kadru.

W tej muzyce jest delikatność, ale nie słodka, tylko taka, która pozostaje po kłótni, w kuchni, na podłodze, kiedy obietnice„na zawsze” brzmią jak zaklęcia, a mimo to rozumiesz: nie ma nic wiecznego. To utwór o tym, jak sława nie ratuje przed samotnością, jak miłość może być jednocześnie trucizną i powietrzem. I o tym, jak mimo wszystko chce się wrócić – choćby z małym bukietem fiołków, aby udowodnić: wciąż pamiętam zapach domu.