NINA

Z takim impetem zwykle wracają po długich wakacjach: wyspani, wypoczęci i z zuchwałym uśmiechem na twarzy. Nie chodzi tu o skromne„przepraszam, spóźniłam się”, ale o trzaskanie drzwiami, fanfary i pewne„znów tu jestem, zajmijcie miejsca”. Bity błyszczą jak świeżo kupiony garnitur, słowa lecą ostro i wyzywająco, jakby na każdym rogu trzeba było przypominać:„zapamiętaj to imię”.

Wszystko brzmi tak, jakby energia wylewała się z nadmiaru, a wszelkie wątpliwości zostały wysłane na bezterminowy urlop. Mieszanka lekkiego przechwalania się i mrugania do publiczności zamienia utwór w małą paradę siły, gdzie zamiast bębnów marszowych są basy, a zamiast transparentów refren, który chce się powtarzać aż do ochrypnięcia.