Sabah Olmadan

Sen i rzeczywistość w tej piosence są tak mocno splecione, że trudno zrozumieć, gdzie kończy się noc, a zaczyna poranek. Najpierw przypadkowe spotkanie we śnie, a potem gwałtowne przebudzenie, łzy przed świtem i to obsesyjne uczucie, że obraz drugiej osoby nigdzie nie znika. Oczy pozostają w oczach, ręce w rękach, nawet gdy dystans stał się już faktem.

Muzyka brzmi łagodnie, ale z rozdzierającym bólem, jakby ktoś szeptał swoje wspomnienia w półmroku. W tej powtarzającej się mantrze„seni düşündüm sabah olmadan” jest coś więcej niż smutek: pragnienie zatrzymania chwili, kiedy wszystko było całe, choćby siłą pamięci. Czasami tak właśnie się żyje – między niewypowiedzianym snem a zbyt szczerym porankiem.