Понедельник

Piosenka jakby szepcze do ucha w półmroku: ostrożnie, jakby trzymała w rękach delikatną porcelanę, a jednocześnie uparcie, z cierniem w środku. Słowa łamią się jak zapałki - krótkie, nierówne, ale w każdym z nich jest łza i okruch prawdy.

Nie ma tu chęci, by wydawać się piękniejszym, niż się jest. Wręcz przeciwnie – przyznanie się do niedoskonałości brzmi atrakcyjniej niż jakikolwiek idealny obrazek. W ogrodzie, który wyrósł z popiołów, trucizna staje się sposobem na kochanie, a cisza – najdokładniejszym wyznaniem.

Wychodzi z tego historia o tym, jak łatwo stracić słowa, kiedy poważnie decydujesz się żyć„dla”. I jak dziwnie pięknie ta cisza kładzie się na muzykę, zamieniając ją w nieco trującą, ale szczerą spowiedź.