Póki to trwa

Surowo, szczerze i boleśnie rozpoznawalnie – słowa lecą jak odłamki szkła, ale z nich składa się spójny obraz. Nie ma tu blasku i pozowania, tylko zapach betonowych podwórek, światło latarni i gorzka ironia: to bal, to depresja, to dealer z kacem, a plany dnia i tak rozpadają się w pył.

Każda zwrotka brzmi jak list do samego siebie – z przekleństwami, ale naprawdę żywy. To dziwna prawda o tym, że dzisiaj wszystko jest„w porządku”, a jutro może się wszystko posypać. Ale wśród chaosu pozostaje muzyka – ostatnia nić, której się trzymamy, kiedy inni już odpuszczają. A gdzieś między wierszami – zmęczona, ale uparta obietnica: tak jak zostało powiedziane, tak się stanie.