Do picia i mordobicia

Niski bas otacza jak przetarta kurtka pachnie potem, piwem i starymi treningami, głos rzuca wersy jak rękawicę na ring; wrażenie, że każdy refren to cegła w mur przyjaźni i drobnego chuligaństwa jednocześnie. Wokal to ponuro podnosi na duchu, to ostro podcina pewność siebie, jakby na werandzie po walce ktoś żartował o dawnych wyczynach i natychmiast wznosił toast. Refren działa jak okrzyk bojowy i jak guma do żucia dla tych, którzy przywykli mierzyć świat pięściami i szklanką: pije się dla zabawy i dla rozliczeń, dla tych, którzy zostali blisko, a z resztą rozliczą się później. Z lekkim uśmiechem słychać, jak treningi i scena łączą się w ring, gdzie śmiech i grymasy współistnieją z bólem, i to nie jest patos, ale ciepła, szorstka prawda firmy.