Камин

Szósta rano, kominek i fotografia – dom jakby wstrzymał oddech i patrzy na ogień; wspomnienia topnieją w płomieniach, a obietnice zamieniają się w cienką, niemal śmieszną pustkę. Złamana dusza nie brzmi patetycznie, ale jak zmęczone wyjaśnienie w dzienniku życia: tak, było boleśnie, tak, były biegi boso po szkle, ale teraz to wszystko – starannie ułożone małe blizny. Gwiazdy spadają nie po to, aby ratować, ale jako dekoracje w spektaklu, w którym role są już rozdzielone, a jedyne, co pozostało, to ciepło węgla i dziwny zwyczaj trzymania przeszłości w widocznym miejscu. Trochę ironii – jakby katastrofy sercowe wymagały kameralnego wnętrza i delikatnego oświetlenia – i odrobiny ciepła, bo nawet pustka czasami wygląda przytulnie w świetle wczesnego poranka.