El Pleito

Goi się guma – za nią ciągnie się smuga dymu i wszystkie popełnione błędy, jak cień na tylnym siedzeniu. Cień w lusterku, podczas gdy czas cicho się rozsypał, niczym stare ulice pod podeszwą. Poprosić o srebro i ołów – to niemal gest biznesowy, ale brzmi jak błaganie przy kasie:„jeszcze, proszę”. Dom prababci jest teraz niemal obcy, granice nie przemijają – przychodzą i pozostają jak plamy na mapie. Serce jest poranione, ale nadal bije; rana nie jest wyrokiem, a przypomnieniem z kolcami. Coś ciężkiego i jednocześnie śmiesznego: za dużo – a jednak za mało, więc wybór jest prosty i buntowniczo ciepły – wybrać siebie.