Rock celtycki

Celtic rock to połączenie rocka i tradycyjnej muzyki celtyckiej. Gatunek ten znany jest z łączenia brzmienia dud i irlandzkich fletów. Najbardziej popularny jest w Irlandii i Szkocji od końca lat 60. XX wieku, a także w diasporach od Bostonu po Sydney. W ekosystemie muzycznym gatunek ten zajmuje niszę pomiędzy folk rockiem a bardziej agresywnymi hybrydami, takimi jak celtycki punk i celtycki metal.

Za punkt wyjścia historycznego uważa się koniec lat 60. i początek lat 70. W Irlandii wczesną scenę ukształtowali Horslips, którzy przekładali epickie wątki cyklu mitologicznego na dramaturgię prog-rockową, a w Bretanii harfista i piosenkarz Alan Stewell przyczynił się do odrodzenia harfy bretońskiej i wprowadził celtycki dźwięk na dużą scenę. Wpływ celtyckiego rocka przejawiał się w kilku kierunkach. Dostarczył on światowej scenie rockowej stabilne formuły melodyczne i odegrał rolę w normalizacji„niestandardowych” instrumentów w popowym miksie – od dud po bombardę. Dzisiaj celtycki rock jest ważny jako praktyczny model dziedzictwa kulturowego: pokazuje, jak lokalna tradycja może funkcjonować w globalnych nurtach bez utraty tożsamości. Dalszy rozwój prawdopodobnie będzie przebiegał w kierunku punktowych hybryd z indie rockiem, elektroniką i ścieżkami filmowymi, a także poprzez lokalne sceny od Galicji po wyspę Man, gdzie nowe pokolenie muzyków postrzega już rock celtycki nie jako„krzyżowanie gatunków”, ale jako naturalny język dla współczesnych historii.

Kanon gatunku składał się z kilku znaczących wydawnictw.„Renaissance of the Celtic Harp” Alana Stivella (1971) uczynił bretońską harfę symbolem współczesnego brzmienia celtyckiego i pokazał, że tradycję można przenieść na skalę sal koncertowych. Horslips ukształtowali narracyjno-rockowy model na albumach„The Táin” (1973) i„The Book of Invasions” (1976), łącząc mitologiczne wątki z progresywnymi aranżacjami. Irlandzki singiel Thin Lizzy„Whiskey in the Jar” (1972), choć odnosi się szerzej do sceny rockowej, utrwalił celtycką melodykę w mainstreamowym eterze. W Szkocji Runrig na albumie„The Cutter and the Clan” (1987) skodyfikowali format rocka gaelickiego dla aren, a The Waterboys na albumie„Fisherman’s Blues” (1988) pokazali, jak blues-rock i irlandzkie zestawy riffów mogą współistnieć w ramach autorskiego albumu. W latach 80. Moving Hearts na debiutanckim albumie„Moving Hearts” (1981) dodali do palety brzmień elementy soft jazzu i polityki, a w latach 90. Capercaillie na albumie„Delirium” (1991) zaproponowali dopracowaną wersję studyjną z kobiecym wokalem w języku gaelickim. Później Wolfstone na albumie„The Chase” (1992) ugruntowało pozycję rockowej dudy jako standardu koncertowego, a kompilacje irlandzkich wytwórni i sesje BBC rozpowszechniły ten dźwięk wśród nowych odbiorców.