Old Fashion

Każda zwrotka pachnie benzyną i perfumami z taniej wystawy, mieszanka przetrwania i wystawnego blasku. Głos brzmi tak, jakby przeszedł przez wszystkie wystawy w stylu „old fashion” i pozostał stać na chodniku z nowym silnikiem i dawnym bólem. Wszystko wokół jakby się zmieniło, ale wewnątrz wciąż te same betonowe podwórka, gdzie szacunek mierzy się nie słowami, ale bliznami i butami sportowymi bez metki. Przez pozorne przechwalanie się przebija zmęczenie, jakby każdy wers wystawiał rachunek za lata pracy mojej matki. Utracona miłość, próba "wyleczenia", zapach papierosów pod klatką schodową – to wszystko brzmi jak kronika dorastania bez instrukcji. Muzyka grzmi, jakby chroniąc przed ciszą, a pod rytmem kryje się proste wyznanie: wyjść „z niczego” nie oznacza zapomnieć, skąd się pochodzi.