Nueva Era

Świat wokół jakby stał się lustrem, w którym odbijają się samoloty, czeki i łańcuchy, ale spod blasku metalu przebija się ochrypłe „ja to wszystko wycierpiałem”. Bit dudni jak warsztat produkujący legendy, gdzie każda linijka jest odlana jednocześnie z pewności siebie i zmęczenia. W słowach czuć człowieka, który nie tylko szedł na szczyt, on tam wybuchł, pozostawiając na asfalcie ślady po butach sportowych i zazdrości. Tu nie ma modlitw o cud, tylko transakcje z samym sobą i wiara we własną bestię. Kołysze się jak parowóz pod naporem ambicji, ale pod każdym przechwalającym się rymem kryje się nerw, ten sam, który nie pozwala się zrelaksować nawet z widokiem na ocean. Muzyka pachnie potem, dymem i zwycięstwem, w którym nic nie jest przypadkowe.