Los Afortunados

Świat zamiera w oczekiwaniu, jak przed wdechem na koncercie, kiedy jeszcze nie wybrzmiała pierwsza nuta, ale już teraz wiadomo, że coś się wydarzy. Wszystko w środku wibruje w harmonii z tym uczuciem: jakby serce przypomniało sobie, po co w ogóle bije. W piosence nie ma cierpienia ani wiary, a ciche pogodzenie się z losem, gdzie nawet ból staje się częścią jakiegoś jasnego cudu. Każde słowo brzmi jak wyznanie bez adresata: po prostu krzyk z tłumu, który nagle zamienia się w piosenkę. Ona przytula, pociesza, lekko parzy i pozostawia dziwne uczucie, jakby ktoś zdjął z ramion ciężar, ale nie zapytał o pozwolenie. I podczas gdy wszystko wokół patrzy, osądza, ratuje i kłamie, wewnątrz pozostaje jedno proste uczucie – czekać, bo dla takiego spotkania, wydaje się, się urodziło.