Ti Dirò

Świat płonie i pije za zdrowie tych, którzy od dawna są zmęczeni gaszeniem. Wszystko wydaje się głośne, piękne, z blaskiem i patosem, a pod tym kryje się tylko cicha przyzwyczajenie do udawania, że wszystko jest pod kontrolą. Każde słowo jak kieliszek o beton, każdy oddech jak próba ukrycia tego, co w środku od dawna wrze. Miłość w takich dekoracjach bardziej przypomina transakcję: rozmowy sprowadzają się do dotyku, a wyznania do postscriptum po seksie. Chce się być szczerym, ale łatwiej być ostrym, bo szczerość w tym klimacie jest równoznaczna ze słabością. A jednak, wśród hałasu silników i szklanek, słychać lekkie westchnienie, jak u kogoś, kto nie przyznaje, że po prostu chciał do domu.