Tout a changé (Rien n'a changé)

Czas przeleciał jak pociąg, w którym zapomniano zamknąć okno – włosy się rozczochrały, ale w środku wszystko po staremu. Ten sam błysk w głosie, ten sam niezręczny gest ręki, kiedy nie wiesz, jak ukryć radość. Po prostu teraz sukienka jest trochę droższa, kawa trochę gorzka, a rozmowy – łagodniejsze i rzadsze. Ale śmiech jest wciąż ten sam, po którym można go rozpoznać nawet w tłumie. Trochę dziwne, jak łatwo wszystko się zmienia wokół – miasta, nawyki, twarze na ekranie telefonu. A w środku jakby została ta dziewczyna, która wciąż wierzy w uczciwość i telefony „po prostu tak”. I być może to właśnie jest główny cud dorastania – nie zgubić siebie, nawet jeśli trzeba było zmienić prawie wszystko inne.