P.I.B

Pachnie zimnym metalem i potem, jakby noc sama oddychała przez zęby. Tutaj każdy oddech to wydech siły, każdy dźwięk jak łuska na asfalcie. Świat nie wybacza miękkości, ale szanuje precyzję ruchów. Wszystko dzieje się szybko: drzwi, zamek, pisk opon, krok dalej. Bez świąt i fajerwerków – po prostu gra o przetrwanie, gdzie zwycięstwo mierzy się nie oklaskami, ale tym, że w ogóle nastał poranek. W rytmie głębokich basów i krótkich fraz - pewność, wykuwana bólem i betonem. Tam, gdzie marzenia ukrywają się pod bluzami z kapturem, a duma pachnie benzyną.