Usik

Piosenka ciągnie się jak mgła po deszczu – nie spieszy się rozwiać, jakby wiedziała: w środku wciąż nie wyschło. Dźwięki delikatnie popychają pamięć w te zakątki, gdzie kiedyś leżały uśmiechy, teraz spowite lekkim zmęczeniem. Stamtąd wieje czymś znajomym – mieszanką strat, nadziei i cichego „wciąż można”. W każdym refrenie czuć wdzięczność bez głośnych słów. Jakby życie, ze wszystkimi swoimi wypaczeniami i nieporozumieniami, i tak okazało się łaskawsze, niż wydawało się w półmroku. I choć coś dawno odeszło, pozostaje pragnienie – by choć jeden nowy dzień nie poszedł na marne, by powrócił ten sam uśmiech, prosty jak pierwszy oddech.