Los cuervos se lo pasan bien

Wydaje się, że tu nie śpiewają o smutku – tylko o przyzwyczajeniu do niego. Jakby człowiek od dawna żył z własną melancholią jak ze starym sąsiadem: czasem denerwuje, ale i tak razem pijecie poranną kawę. Zmęczenie spłynęło łagodnie, prawie przytulnie, a diabły z refrenu były raczej dawnymi znajomymi niż wrogami. A wszystko to w rytmie drogi, gdzie każdy krok to balans między "no i dobrze" a "a może się uda". Nawet gdy nie ma już sił, muzyka wciąż gra, a nogi same przypominają sobie, jak tańczyć, podczas gdy obok, chichocząc, skaczą czarne ptaki.