A contraluz

Zdjęcie w portfelu już wyblakło, ale uparcie się trzyma – jak wspomnienie, które nie chce puścić. Wszystko w niej mówi o tym momencie, kiedy wydawało się, że światło pada tylko na dwoje, a nawet błąd wyglądał jak dar. Smutno, ale z lekkim uśmiechem – bo coś jednak się udało: doświadczenie, cisza po burzy i umiejętność stawiania przecinków między „bolało” a „ale nie na darmo”. W każdym akordzie odbicie przeszłości, które najpierw łamie, a potem uczy stać prosto. I choć był to mały osobisty apokalipsa, teraz brzmi prawie czule – jak wyznanie, że nawet z ruin można zrobić piosenkę.