Léger

Lekkość nie wynika z beztroski, ale ze zmęczenia dźwiganiem cudzych ciężarów. Kiedy cały świat spiera się, kto ma rację, a kto jest winny, kto jest biedny, a kto po prostu bez stylu, chce się pięknie milczeć. Zdjąć z duszy pancerz, założyć autoironię i iść gotować sobie metafory – choćby jakiś opór wobec głupoty. Tutaj mądrość brzmi półgłosem, bez pozy i haseł. Między wierszami – filozofia uliczna, w którą wierzy się bardziej niż w jakikolwiek manifest. Rymy nie krzyczą, one jakby oddychają: trochę zmęczone, trochę jasne. W tym zmęczeniu jest siła, w prawdzie dobroć, a w spokoju ten właśnie protest, który nie potrzebuje plakatów.