MUSZĘ WAS PRZEPROSIĆ

Czasami dorastanie nie polega na mądrości, ale na chronicznym niedosypianiu i nagłym uświadomieniu sobie, że ból może być również nawykiem. Wszystko wydaje się już odpuszczone, ale w nocy wciąż rozkładasz na części swoje „wtedy” i „dlaczego”. W pamięci - telefony, których już nie ma, i ludzie, których już nie przywołasz. Zrobiło się trochę spokojniej, ale nie lżej. Po prostu ciszej. Jest w tym coś wzruszająco ludzkiego: przyznawać się do błędów, nie umiejąc ich naprawić, i mimo to mówić „przepraszam” – nawet jeśli słuchacz jest tylko w głowie. Między żalem a ulgą rodzi się dziwna czułość, jak po burzy – mokra, zmęczona, ale prawdziwa.