Longest Way Round

Droga ciągnie się dłużej, niż obiecywały mapy, ale w punkcie docelowym i tak pachnie domem. Po drodze – podręcznik z szyszek i ulew: najpierw ciemność, potem własne iskry, potem winorośl nagle obdarza owocami, jakby tak miało być. Błędy działają tu jak kurierzy – przynoszą poprawne odpowiedzi z opóźnieniem i bez przeprosin. Serce dostaje w kość, ale siniaki znikają w rytm, a w nim znowu przebija się ciepło. Muzyka jak przeobrażenie w drodze: zrzuca starą skórę, ostrożnie przywraca to, co się zgubiło, i szepcze – krążyliśmy na próżno. W efekcie wychodzi prosta matematyka uczuć: „źle” okazało się drogą do „dobrze”, a najdłuższa droga niespodziewanie okazała się najkrótszą do siebie.