In My Head

Puls jakby wypadł z rytmu – to przyspiesza, to zwalnia. Wydaje się, że nawet ściany oddychają razem z basem, a deszcz za oknem wtóruje w unisonie. Słowa tracą formę, rozpuszczają się w dźwięku i pozostaje tylko to, co wewnątrz ciała – klatka piersiowa, nogi, głowa – wszystko wibruje jednym ciągłym prądem. Nie wiadomo, skąd wzięło się to ciepło: czy od wspomnień, czy od muzyki, która sama decyduje, gdzie ma cię boleć, a gdzie płonąć. I w pewnym momencie staje się jasne – droga jest zgubiona, ale ruch wciąż trwa. Po prostu teraz jest pod skórą.