A contraluz

Stare zdjęcie w portfelu już prawie się rozpadło, ale wyrzucić go nie mogę. To jak mały portal do miejsca, gdzie wciąż świeci słońce, nawet jeśli światło jest wbrew wszystkiemu. Wydaje się, że ktoś tu przeżył katastrofę z zadziwiającym poczuciem godności – jakby wszystko się zawaliło, ale spod gruzów wygląda smok z chusteczką, który wciąż potrafi płakać i żartować z siebie. Piosenka brzmi jak rozmowa z przeszłością, w której urazy już wywietrzały, a pozostał tylko lekki uśmiech: tak, wszystko było nie na czas, nie na miejscu, niedorzecznie – ale, do cholery, tak po ludzku. I od tej szczerości w środku robi się ciepło, jakby ktoś ostrożnie postawił przecinek tam, gdzie wcześniej stała kropka.