Down

Kiedy serce decyduje się na strajk, a głowa na naradę przetrwania. Wszystko wydaje się iść zgodnie z planem: kawa, praca, relacje. Tylko dźwięki w tle jakby się stłumiły, a nawet kot, ten bezczelny psycholog bez licencji, z jakiegoś powodu nie mruczy. W utworze - ten stan, kiedy miłość została już wycofana z produkcji, ale jej resztki wciąż krążą w magazynie emocji. Brzmi jak wspomnienie, które nie chce odejść: trochę dramatu, trochę parkietu, gdzie zamiast ciała porusza się dusza, bo ciało po prostu nie chce. Tam ból nie jest teatralny, ale codzienny – cichy, lepki jak deszcz, który pada bez efektu oczyszczenia. I gdzieś pomiędzy „zapomnij” a „a może” znów odzywa się serce, które przysięgało już nigdy nie odbierać nieznanych numerów.