Private

W tym dźwięku jest coś z szeptu na granicy prądu – niby nic nie mówi, a po plecach już maszerują dreszcze w szyku. Wszystko dzieje się jakby za zamkniętymi drzwiami, gdzie światło jest wyłączone, ale oczy przyzwyczaiły się do ciemności i widać więcej, niż by się chciało. Migną cienie, śmiech, oddech w rytm basu – a między wierszami czuć to samo „keep it private”, kiedy tajemnica smakuje lepiej niż prawda. Każdy bit jest jakby podsłuchany, ale nie do końca zrozumiany – intryga utrzymuje się do ostatniej sekundy. I przez to chce się nie ujawnić sekretu, ale ukryć go głębiej, pod skórą. W końcu niektóre rzeczy naprawdę brzmią lepiej, gdy się o nich milczy.