Medusa

Brudny beat, surowa prawda i odrobina filozofii na dnie szklanki. Tutaj poezja uliczna brzmi jak wyznanie człowieka, który widział zbyt wiele, by wierzyć w bajki, i zbyt wcześnie zrozumiał, że dobro nie płaci rachunków. Wszystko to przez dym, złość i ironię, ale gdzieś pomiędzy rymami prześlizguje się tęsknota, ta sama, która sprawia, że nawet bandyta jest żywy.

Świat wokół jakby wyblakł od cynizmu, ale w środku wciąż tli się iskra – pamięć o dzieciństwie, o mamie, o tych, którzy nie dożyli. A pośród tego chaosu, gdzie nawet uczucia sprzedaje się hurtowo, pozostaje tylko jedna prawda – przetrwać i nie przestać dostrzegać znaków, nawet jeśli przychodzą one w postaci blizn.