Menjaga Hati

Nadal pachnie deszczem – to samo zaczyna się, gdy wszyscy już wszystko zrozumieli, ale nikt nie powiedział ani słowa. Każda kropla zdaje się mierzyć sekundy ciszy, w których miłość wciąż żyje bezwładnością, nie wierząc, że została już wypuszczona.

Ciepło przeszłości jest tu starannie przechowywane, jak stary list w pudełku, który od dawna powinien zostać wyrzucony, ale ręka nie podnosi się. Puść go - nic. Niech nie ogląda się za siebie - i to nie jest przerażające. Ktoś po prostu pozostał, by strzec ich uczuć, jak latarnia, która wciąż płonie u bramy, choć droga do domu już dawno zarosła trawą.