Kasih Putih

Jakby wszystko wokół zamierało w jednym oddechu – powietrze staje się gęstsze, cieplejsze, niemal namacalne. Rozpływa się w nim delikatna poświata, taka sama jak wtedy, gdy światło pada przez cienkie zasłony, a kurz wiruje jak spowolnione myśli. Wydaje się, że oto jest – dotyk, gdzie kończy się skóra, a zaczyna zaufanie. Nie ma tam głośnych słów, tylko oddech i lekkie drżenie, jakby od przegrzanego słońcem powietrza. Wszystko inne jest nieistotne. Po prostu być, rozpłynąć się, pozwolić uczuciom płynąć jak woda i wierzyć, że to właśnie jest ta biała miłość – czysta, cicha, bezwarunkowa.