Terlalu Lama

Wystarczy włączyć, a powietrze wokół jakby gęstnieje, jak przed wyznaniem, które od dawna dojrzewało, ale wciąż nie może się wydostać na zewnątrz. To nie jest dramat, a raczej uprzejme wewnętrzne „ileż można”. Wszystko przecież jest jasne: uczucia są, czas się dłuży, a cierpliwość już gdzieś zamarła między „jeszcze trochę” a „ileż można czekać”. Głos brzmi nie z urazy, ale ze zmęczonej determinacji. Taki miękki ultimatum w rytmie popowej melancholii: albo mówimy, albo się rozchodzimy, ale milczenie jest już niezręczne nawet w stosunku do samego powietrza.