Kenangan Terindah

Są takie wspomnienia, które nie puszczają – nie dlatego, że bolą, ale dlatego, że było zbyt pięknie. Jak stare zdjęcie z wyblakłymi krawędziami: trochę smutku, trochę światła i wciąż ciepło od obcej dłoni, gdy się patrzy. W tym brzmieniu jest jak wieczór po deszczu – cichy, przejrzysty, z zapachem mokrej ziemi. Głos brzmi łagodnie, jak wyznanie, które już niczego nie oczekuje w zamian. Wszystko powiedziane, wszystko przeżyte, pozostaje tylko oddychać i pamiętać. To nie tragedia – po prostu czułość, która stała się echem. Kiedy zdajesz sobie sprawę: tak, można odpuścić, ale wymazać – nigdy.