Tak Kan Hilang

Wydaje się, że powietrze jest tu nieco gęstsze niż zwykle. Taki – z posmakiem tęsknoty, kiedy serce nie rozrywa się na strzępy, a po prostu cicho boli gdzieś pod żebrami. Wszystko wokół jakby oddychało przeszłością: kubek na stole, zasłona, lekki przeciąg – a nawet czas zdawał się płynąć wolniej, jakby też tęsknił. W tym dźwięku nie ma głośnych scen, tylko równomierny oddech zmęczonego uczucia. Tego samego, co nie umiera, nawet jeśli wszystko dawno się skończyło. Kiedy odpuszczasz, ale nadal kochasz – nie dlatego, że musisz, ale dlatego, że nie możesz już inaczej. Muzyka jakby głaskała po włosach i szeptała: „tak, boli, ale pięknie”. I w tej ciszy, między wdechem a wydechem, pozostaje coś żywego – jak echo wczorajszego „razem”.