Tanpa Cinta

Miłość jest jak głupi eksperyment wytrzymałościowy. Na początku wydaje się, że wystarczy trochę poczekać – i wszystko się ułoży. Że obietnica wkrótce się spełni i nadejdzie ten moment, kiedy „ty i ja” przestaniemy być hipotezą, a staniemy się faktem. Ale czas mija, a z „czekania” wyrasta cała profesja, z „wierzenia” – niemal umiejętność przetrwania. A potem nagle nastaje cisza. Ta sama, gdzie zamiast "my" słychać tylko własny oddech. I skądś pojawia się siła, by powiedzieć: no dobrze, niech będzie bez miłości – byle bez tej wiecznej nadziei na cud. Dziwnym trafem właśnie wtedy serce po raz pierwszy czuje się szczerze żywe.