Di Ujung Jalan

Ile ciepła może zmieścić się w jednym oczekiwaniu. Kiedy słońce niemiłosiernie praży, a człowiek wciąż stoi – nie z głupoty, ale z jakiejś upartej wiary, że cud jednak skręci za róg. Niby nic się nie dzieje, tylko serce wtóruje wiatrowi – trochę fałszywie, ale szczerze, jak na starym dyktafonie. Pamięć w takich momentach staje się niemal żywa: dotkniesz jej – i znowu słyszysz śmiech, czujesz zapach skóry, nawet ból wydaje się znajomy. Chciałbym cofnąć wszystko, choć na chwilę, żeby przytulić – nie dla przyszłości, ale po prostu po to, żeby zachować teraźniejszość, zanim całkowicie rozpuści się w ciemności.