Duka

Kiedy miłość umiera, nie znika – staje się jedynie echem. Nawyk myślenia „my”, nawet jeśli pozostałem tylko „ja”. W tym dźwięku jest coś niemal ceremonialnego: każde słowo jest jak krok boso po odłamkach, gdzie ból już nie tnie, ale śpiewa. Wszystko wokół oddycha tęsknotą, ale nie tą, która rozrywa od wewnątrz, tylko zmęczoną, piękną – jak zachód słońca, który zbyt długo nie odważył się zniknąć za horyzontem. Tu nie chodzi o cierpienie, ale o to ciche pogodzenie, kiedy w końcu przyznajesz – tak, skrzydeł już nie ma, ale jest pamięć. I ona jest wciąż ciepła.