Seandainya

Czasem rozstanie brzmi nie jak dramat, ale jak ciche echo w pustym pokoju – kiedy nikt nie krzyczy, nie trzyma za rękę, po prostu puszcza. W tym utworze wszystko jest miękkie, niemal delikatne: jakby ktoś głaskał wspomnienia, zanim złożył je do pudełka i postawił na górnej półce. Głos jakby szeptał: „leć, jeśli trzeba”, ale wewnątrz niebo drżało, bo wiedziało, że po tym locie wszystko się zmieni. Muzyka jakby szła po cienkim lodzie między bólem a akceptacją – nie zapada się, po prostu lekko trzeszczy pod nogami. I od tego robi się cieplej, jak od wspomnienia, które już nie rozrywa serca, a po prostu przypomina, że kiedyś było bardzo prawdziwe.